Tjommeltjie

Ek het lanklaas sommer net getjommel oor die Landgoed en wat hier gebeur.  Dis nie dat ek min te vertelle het nie, maar sommige stories, hoewel vrek snaaks, tas so half mense se menswaardigheid aan. Mens word elke dag bewus van die feit dat jy self nie die skerpste potlood in die boks is en dat jy nie jou kan uitspreek oor ander se doen en late nie. Ek is seker hulle kan van my ook ‘n paar stories vertel.

Toe ek hier kom bly het, het ek met smaak vertel van die interessante mede-inwoners, maar oor die meer as 2 jaar het hulle gesondheid so agteruitgegaan dat ek nou met groot deernis aan hulle dink. Die stories wat mens vir die soveelste keer hoor vul met groot deernis. ‘n Mens maak soveel goeie vriende, maar besef elke dag meer van hoe broos die ouderdom mens maak.

Dinge vorder. Daar is al heelwat huise waar mense onafhanklik woon. Die Sorgsentrum is kant en wal vol. Die meeste van ons is nou so ingeburger dat jy met vrymoedigheid jou woonstel jou huis kan noem. Die gesprekke wat begin – voor ek hier kom bly het – word al minder.  Nou is jy omring deur bekende goed en bekende mense.  Die lewe is goed, want jy deel dit met mense wat omgee, daar is baie pret en interessante sinvolle gesprekke. *Fluister* al wat nog pla is die onderwyser in my wat nog soms wil uitspring en wil onderrig – vanmiddag kom Tannie E vir die soveelste keer met haat selfoon – “Ëk het dit gelaai en nou is dit so dood soos ‘n mossie” Ek rol my oë soos ‘n wafferse tiener en wys geduldig dat sy die ding moet aanskakel!  Eish… die slimfone tog!

Genoeg hiervan Dankie vir die saamtjommel – het jy darem al vandag geglimlag?